ยุทธพงษ์ สืบภักดี : ครูหนุ่ม

พรุ่งนี้จะพานักเรียนฝปลองประกวดวาดภาพดูว่าจะสู้เค้สได้ไหม มั่นใจประมาณ 80% ว่าต้องมีรางวัลติดมือกลับมาแน่ ที่เหลือลุ้นกลัวจะทำไม่ทันในเวลาที่กำหนดโหดมาก 3 ชั่วโมงเอง

ผ่านพ้นไปแล้วกับการประกวดวาดภาพวิทยาศาสตร์

ถึงแม้การประกวดครั้งนี้จะแปลกๆสักหน่อย ระบบระเบียบมั่วๆ

กีฬานักเรียนนั้นมีเป็นประจำทุกหน่วยงาน ทุกสังกัด ทุกระดับชั้น ผมได้เป็นทั้งนักกีฬาตั้งแต่สมัยเรียนและผู้ควบคุมทีม เลยชื่นชอบเป็นพิเศษ กีฬาที่ชื่นชอบนั้นก็มีหลายอย่าง ที่ถนัดสุดก็บาสเก็ตบอล รองลงมาก็ปิงปอง และวอลเลย์บอล พอได้ทำงานก็เลิกเล่นไปนาน แต่พอมาเป็นครูก็เห็นเด็กๆเล่นกีฬากันและขาดแคลนคนูผู้ฝึกซ้อมก็เลยกระโจนลงไปอีกงาน กีฬาที่เลือกก็คือ ปิงปอง เพราะไม่มีคนทำ ครูคนเก่าย้ายไปแล้วเลยรับมาทำเอง พอได้ลงไปคลุกคลีกับเด็กๆ ก็ยิ่งเห็นถึงความสามารถของเด็กแถวนี้จริงๆ เล่นปิงปองกันมีแววมาก หลังจากที่ลงมือซ้อมและลองมองๆคนที่พร้อมจะเข้ามาเล่นจริงจังก็ได้มา2-3คนส่วนที่เหลือนั้นขาดซ้อม ถึงจะฝีมือดีแต่ขาดซ้อมก็ไม่ถือว่าเป็นนักกีฬา สู้คนที่ตั้งใจซ้อมแต่ไปชนะหรือแพ้ก็จะได้ผลลัพท์และกำลังใจที่ดีกว่า หลังจากลงทุนลงแรงด้วยตนเองไปเยอะพอสมควร เพราะขาดการสนับสนุนที่ดีจาก….แต่นั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผลงานที่ได้รับกลับมานั้นน่าพอใจเลยที่เดียว ทั้งในระดับตำบล อำเภอ และจังหวัด กวาดรางวัลมามากน้อย ทุกรายการ น่ายินดีจริงๆ

หน่วยการเรียนรู้เป็นเรื่องการสอนเกี่ยวกับ ศิลปะภาพพิมพ์ในโรงเรียนบ้านนอกที่ห่างไกลจากเมืองแบบนี้การที่จัสอน ศิลปะถาพพิมพ์นั้น เป็นเรื่องค่อนข้างยากลำบากที่สำคัญเลยคืออุปกรณ์ในการเรียน ในเนื้อหาต้องสอนเกี่ยวกับการพิมพ์ภาพจาก 4 ประเภท คือ
1.แม่พิมพ์นูน (แกะไม้ แกะโฟม)
2.แม่พิมะ์ร่องลึก (ไม่สามารถทำการสอนปฎิบัจิได้เพราะต้องใช้แท่นะิมพ์แรงกดสูง แม่พิมพ์โลหะ หิน)
3.แม่พิมพ์ตะแกรงไหม (ทะลุ) ซิลค์สกรีนนั้นเอง
4.แม่พิมพ์จากพื้นผิววัสดุต่างๆ หิน ไม้ และสิ่งของรอบๆตัว

วิชาศิลปะในปัจจุบันระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลายนั้น รูปแบบการเรียนเปลี่ยนไปมากจากสมัยผมเรียนตอนเด็ก ในปัจจุบันวิชาศิลปะนั้นแทบจะโดนถอดออกจากวิชาหลักไปแล้วใน ม.ต้น นั้นเหลือเรียนแค่สัปดาห์ละ 2 คาบ(คาบละ55นาที) ม.ปลายนั้นยิ่งหนักเหลืออาทิตย์ละ 1 คาบเท่านั้น แล้วถ้สโรงเรียนนั้นเน้นวิชาการหลัก คณิต อังกฤษ วิทย์ ภาษาไทย ก็แทบจะไม่เหลือวิชาศิลปะเพิ่มเติมให้เรียนเลย เว้นแต่ ม.ปลายจะเลือกเรียนสายศิลป์ ซึ่งเหลือน้อยมากและผิดวัตถุประสงคในการเลือกเรียนไปแล้ว เพราะเด็กที่เลือกเรียนสายศิลป์ไม่ได้ชอบวิชาศิลปะ แต่เข้าใจและได้รับการแนะนำที่ผิดๆมาจากทั้งครูและพี่ เพื่อน ว่าเรียนสายศิลป์แล้วจะเรียนง่ายสบาย ไม่ค่อยเรียน และจบสะดวก!!!!

ส่วนถ้าเรียนกันจริงๆแล้ว เนื้อหานั้นมากมายเหลือเกิน ตามตัวชี้วัด อะไรที่มากมายจนไม่มีทางที่จะสอนให้ครบได้ตามเวลาที่ให้มา ซึ่งแค่เนื้อหาที่ต้องเรียนถ้าเรียนกันจริงๆแล้วทั้งเทอมก็ไม่พอ แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานปฏิบัติซึ่งเป็นส่วนสำคัญของการเรียนวิชาศิลปะที่สุด ภาระตกหนักที่ครูที่ต้องอัดเนื้อหาและวิชาการเข้าไปอย่างมากมายเพื่อ???? เพื่อหวังผลสัมฤทธิ์ของการทดสอบระดับชาติ o-net บ้าบอคอแตก ซึ่งเป็นตัวบอกคุณภาพของโรงเรียนและครูผู้สอนว่าทำการเรียนการสอนให้เด็กเข้าใจได้หรือไหม ซึ่งผมก็เห็นด้วย(บางส่วน)ว่าเป็นตัวกระตุ้นให้ครูและเด็กทำการเรียนการสอนอย่างตั้งใจ แต่…? ข้อสอบในปีที่ผ่านมาของทั้ง ม.ต้น และ ม.ปลายนั้น ผมได้ลองอ่านและลองทำเฉลยแล้วบอกได้เลยว่า หินมาก ยากสุดๆ อย่า!!!เพิ่งคิดว่าผมโง่เอง ท่านลองทำก่อน แล้วจะรู้ว่าข้อสอบนั้นมันเกินระดับเด็กมัธยมที่จะสามารถทำได้ มันข้อสอบของระดับมหาลัยเลยจริงๆ เนื้อหาลงลึกมากจนเกินไป ในเมื่อท่านๆ นั่นไม่เห็นความวำคัญของวิชานี้แต่เวลาออกข้อสอบนั้นเหมือนกับจะเอาเด็กไปเข้ามหาลัยศิลปะชั้นนำของปนะเทศไทยเลยทีเดียว ผลการทดสอบที่ออกมานั้น หวาดเสียวมากสำหรับครูศิลปะอย่างผม คนอื่นอาจจะไม่ลำบากแต่ผมคิดมากไปเอง…เพราะอะไร????

เพราะผมมองว่าวิชาศิลปะนั้นในระดับมัธยมต้นและปลายควรงจะเน้นที่ความคิดสร้างสรรค์และความสนุกสนานในการเรียนมากกว่าวิชาการที่เข้มข้นเหมือนเรียนมหาลัย ทำไมผมถึงกล้าพูดแบบนั้น ก็ย้อนกลับไปอดีตชาติของผมที่ก่อนจะมาเป็นครูศิลปะมัธยมนั้ยผมเคยเป็นครูศิลปะระดับอาชีวะมาก่อน ซึ่งเนื้อหายังไม่หนักขนาดนี้เลยเน้นฝีมือและทักษะ วิชาการพอประมาณ. แล้วผลที่ได้คือเด็กมีฝีมือสอบเข้ามหาลัยชั้นนำของประเทศได้ ด้วยการทดสอบ ทักษะเป็นส่วนใหญ่และบางมหาลัยมีการทดสอบวิชาการแต่!!! ข้อสอบนั้นง่ายกว่า o-net ระดับมัธยมซะอีก!!!!!

ผมครุดคิดและสับสนในแนวทางการสอนอยู่บ่อยครั้งว่าจะเอาไงดีวะเนี้ย ตูจะสอนไงดีวะ เอาวิชาการเน้นผล o-net เอาทักษะฝีมือที่ได้ หรือจะเอาทั้งสองอย่างผสมกันซึ่งทำอยู่แต่…ถ้าผสมกันแล้วจะทำให้เนื้อหานั้นไม่พอจะสอนในเวลาที่กำหนดให้ จะให้งาน ให้รายงาน ให้การบ้านก็แสนจะสงสานเด็กไทยจริงๆ เพราะทุกวิชาคงจะเป็นเหมือนกันหมด การบ้านมากมายมหาศาล  เลยต้องหลีกทางให้กับวิชาหลัก…..

หลังจากที่ลองผิดลองถูกมาหลากหลายวิธีสุดท้ายผมตัดสินใจแล้วว่า การเรียนศิลปะให้ได้ดีนั้นต้อง สอนให้เด็กสนุกในการเรียน ไม่ใช่แค่วาดรูปอย่างเดียว ต้องผสมทุกสิ่งทุกอย่างไปในตัวทั้ง การงานอาชีพ คอมพิวเตอร์ วิชาการ วาด ปั้น พิมพ์ ของเล่น เกมต่างๆ และที่สำคัญต้อง ชื่นชม โชว์ผลงานเหล่านั้นของเด็กให้ทุกคนในโรงเรียนได้เห็นและชื่นชมด้วย ให้เด็กสนุกและเริ่มที่อยากจะเข้ามาเรียน ตื่นเต้น ชอบ และรู้สึกว่าเข้ามาเล่น!! ไม่ได้มาเรียน แล้วเราค่อยแทรกเนื้อหาที่สำคัญเข้าไปในระหว่างการทำงานหรือแนะนำเป็นรายบุคคลเลยตามความสามารถเลยจะได้ผลที่ดีที่สุด

ครูหนุ่ม
30 ก.ค. 2556

ตลอดปีการศึกษามีการประกวดแข่งขันวาดภาพระบายสีเข้ามามากมาย ท่านผู้บริหารก็จะพยายามกระตุ้นให้มีการส่งเข้าประกวดอยู่ตลอดเวลาด้วยเหตุผลคืออะไรคนที่อ่านลองนึกๆไว้ในใจตอนนี้เลยนะครับก่อนอ่านบทความต่อไป ว่าคิดต่างจากผมอย่างไง บทความนี้ผมเขียนขึ้นมาเพราะในการส่งประกวดครั้งล่าสุดนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองว่าทำไปทำไม?

คำถามคือ?
ครูและเด็กพร้อมไหม?
มีเวลาให้มากขนาดไหน?
การสนับสนุนจากโรงเรียนละมีไหม?

ผมถามตัวเองทุกครั้งว่าประกวดไปเพื่ออะไร? เพื่อตัวครู หรือเด็ก หรือผู้บริหาร หรือเพื่อโรงเรียน

ความไม่มั่นใจในแนวทางการทำงานและเหตุผลบางครั้งทำให้งงๆ บ่อยครั้ง เพราะอะไรเพราะคนลงมือทำงานคือตัวเด็ก ไม่ใช่ครู ไม่ใช่ผู้บริหาร ไม่ใช่โรงเรียน แต่เป็นตัวเด็กนักเรียนล้วนๆ หลายครั้งที่เด็กถามกลับมาว่า “ประกวดไปทำไมค่ะ” คำุถามนี้ทำให้ผมอิ้งไปหลายครั้งอยู่เพราะว่าเราตอบจริงๆไม่ได้ “อ้อ นายสั่งง่ะต้องเอาใจนาย” “อ้อเผื่อได้รางวัลง่ะครูและท่านจะได้ได้หน้า” “โรงเรียนจะได้มีชื่อเสียง มีหน้ามีตา” คำตอบเหล่านี้มันผุดขึ้นมาในใจผมทันทีที่เด็กถาม แต่ไม่ใช่คำตอบที่เด็กต้องการ แล้วผมจะตอบอย่างไง…..

หลายๆคนอ่านมาถึงตรงนี้(ถ้ามีคนอ่านนะ)คงจะตอบว่า “เอ้า ก็ประกวดให้เด็กได้รางวัลละสิ” “เอ้า ก็ประกวดเพื่อสร้างความภูมิใจให้เด็ก พ่อแม่ ผู้ปกครองและโรงเรียนไปจนถึงครูผู้สอน ผู้บริหารนะสิ” ใช่ครับคำตอบง่ายๆ แค่นี้เอง…

แต่ในความเป็นจริงแล้วการที่จะให้เด็กมาทำงานประกวดด้วยความตั้งใจจริง ทำด้วยใจ ทำด้วยความบริสุทธิ์ใจทั้งตัวเด็กและครูนั้น มันละเอียดอ่อนและเปราะบางมาก ถ้าเราหวังผลการแข่งขันแพ้ ชนะ หรือหวังรางวัลเป็นที่ตั้ง การฝึกซ้อมก็จะแตกต่างกันออกไปทันทีในรูปแบบของผลงานที่กำลังจะทำไปส่งประกวด ผมเคยเห็นเคยผ่านประสบการณ์แบบนี้มาค่อนข้างมากตั้งแต่เป็นเด็กผู้ลงมือทำจนกระทั่งมาเป็นครู บางครั้งครูจะเป็นคนออกแบบให้กับเด็กเลยแล้วให้เด็กเป็นคนลงมือปฎิบัติซ้อมจนคล่องมือแล้วไปประกวด บางที่โรงเรียนใหญ่ๆดังๆทางด้านศิลปะถึงขั้นเรียกประชุมคณะครูทั้งกลุ่มเพื่อระดมความคิดในการออกแบบกันเลยทีเดียว บางที่คณะครูถึงกับพูดว่าการประกวดแข่งขันนั้นหมายถึงการโชว์ความสามารถของครูผู้ควบคุมการฝึกซ้อมกันเลยที่เดียวไม่ใช่ความคิดของเด็กเลย….แล้วเด็กได้อะไร? ได้รางวัล? ภูมิใจ? ได้ชื่อเสียง? หรือใครได้อะไร? และเมื่อเป็นอย่างงั้นเด็กจะเป็นอย่างไง?.
.

แรกๆ ผมทำแบบที่กล่าวมาทั้งหมดเพราะหวังผลที่จะตามมา ได้รางวัลมาแสนจะดีใจดีใจมากกว่าเด็กอีก กลับมาโรงเรียนมีการมอบรางวัลซ้ำอีกที่คณะ ที่หน้าเสาธง ถ่ายรูปกับท่านๆทั่งหลาย แสดงความยินดีไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ จน…เมื่อเราถามความรู้สึกเด็กที่พาไปชนะได้ที่ ๑ มาว่ารู้สึกอย่างไง เด็กตอบกลับมาทำให้สะเทือนใจไปเลย “ไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ ธรรมดาปกติ” ผมถามซ้ำอีกรอบ “ไม่ดีใจเลยเหรอได้ที่๑มาเลยนะ” เด็กตอบให้สะเทือนหนักเข้าไปอีก “ไม่ดีใจเลยค่ะ รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำอะไรเลยก็ชนะแล้ว” …..ผมอิ้งไปเลยครับ ภาพการทำงานช่วงประกวดที่ผ่านมามันแวปวิ่งวนเข้ามาในหัวหมดเลยตั้งแต่ตอนเริ่มรับคำสั่งมาจากนายไปจนถึงการประกวดเสร็จสิ้น…..

ผมกลับมานั่งคิดทบทวน คิดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า เราทำอะไรอยู่? ประกวดไปเพื่ออะไร? แล้ว “เด็กได้อะไร” …..คำถามเกิดขึ้นมากมายในหัว คำตอบทางเลือกมีมายมายหลายเส้นทาง….จุดประสงค์ของการจัดการแข่งขันของผู้จัดการประกวดคืออะไร? จุดประสงค์ของผู้ส่งเข้าประกวดคืออะไร? และเด็กเข้าใจและเต็มใจในการเข้าประกวดไหม? สิ่งเหล่านี้ผมไม่เคยนึกถึงเลย นึกแต่ผลลัพธ์ที่จะได้ตามมา……

หลังจากการประกวดครั้งนั้นกับคำถามที่เจอมาและคำตอบที่ได้รับของเด็กและของตัวผมเอง แนวความคิดในการทำงานประกวดของผมเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีการบังคับ ไม่มีการจัดฉาก ไม่มีการจัดเตรียม ไม่มีการเอาใจใครทั้งสิ้นไม่ว่านายจะสั่งมา บังคับมาถ้าไม่ตรงตามแนวความคิดหรือใช้แนวความคิดของผม ผมไม่ทำ ไม่ส่ง และไม่ร่วมเด็ดขาด ถ้าอยากได้เชิญครูท่านอื่นทำแทนผมได้เลย แนวทางนั้นคือ …

ถ้ามีการประกวดเข้ามา จะประชาสัมพันธ์การประกวดให้นักเรียนทราบก่อนทั่วทั้งโรงเรียน
เขียนชื่อครูผู้ควบคุมไว้หลายๆคน (ที่ร.ร.ผมมี ๒ คน) เพื่อให้เด็กเป็นคนเลือกครูผู้ควบคุมตามใจชอบ
ถ้าเด็กมาเลือกผมหรือมีความสนใจในการประกวด ผมก็จะให้ทำรายงานเกี่ยวกับหัวข้อประกวดนั้นๆก่อนเลย (ค้นคว้าข้อมูล research) ถึงขั้นตอนนี้มีเด็กถอยออกไปหลายคยอยู่แต่ผมก็ตามกระตุ้นก่อนเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ
ต่อมาเมื่อเด็กมีความสนใจค้นคว้าข้อมูลมาแล้วเราก็มานั่งคุยกันว่าได้ข้อมูลอะไรมาบ้างตอบถามตั้งข้อสงสัยตั้งสมมุติฐานในเรื่องนั้น (วิเคราะห์ปัญหา analysis)
เมื่อเด็กและครูมีความคิดเห็นที่ตรงกันแล้วถึงจะเริ่มทำงานกันได้ ขั้นต่อมาคือการให้เด็กสรุปและบรรยายสิ่งที่รู้และเข้าใจหรือสิ่งที่ต้องการจะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสืออย่างย่อ สรุปใจความสำคัญ (summary and report)
เมื่อนักเรียนเข้าใจในหัวใจของเรื่อง เข้าใจในสิ่งที่ต้องการจะถ่ายทอด เข้าใจในความต้องการของตนเอง ถึงจะให้เด็กลงมือร่างภาพแปลงจากตัวหนังสือเป็นภาพวาด (sketch)
เมื่อร่างภาพแก้ไขจนทั้งครูและเด็กพอใจเข้าใจตรงกันโดยครูเป็นคนแนะนำถึงเหตุผลในการแก้ไขอยู่เสมอและรู้จักรับฟังเหตุผลของเด็กก่อนว่าทำไมถึงวาดแบบนั้นตรงนั้นก่อนที่จะให้เด็กแก้งานโดยไม่รับฟังความคิดของเด็กก่อนอย่าลืมว่า “มันคืองานของเด็กไม่ใช่ของครู”
และขั้นตอนสุดท้ายการลงมือปฎิบัติลงสี (printing) ปล่อยให้เป็นไปตามใจเค้า ฝีมือเค้า คอยสนับสนุน ตอบคำถาม ให้กำลังใจเค้า เมื่อเค้าต้องการคำตอบ หรือเสริมความมั่นใจของเค้า…ผลงานก็จะเสร็จเองไม่ว่าจะ เต็มร้อยหรือไมาก็ตาม…

ช่วงขั้นตอนที่กล่าวมาทั้งหมดแม้จะใช้เวลานานและวุ่นวาย บางครั้งผมใช้เวลาเป็นเดือนๆในการทำขั้นตอนนี้ แต่ผลที่ได้รับนั้นจะทำให้เด็กมีความเข้าใจ รับรู้ถึงแรงบันดาลใจในการทำงาน สามารถเข้าใจตัวเองว่าทำไปเพราะอะไร มีเหตุมีผล และสามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้อย่างท่องแท้และกล้าที่จะแสดงความคิดของตัวเอง จนตัวผมเองยังตกใจในการพัฒนา ถึงแม้ว่าจะมีเด็กบางคนไม่สามารถก้าวข้ามมาในสิ่งที่ผมต้องการให้เค้าเข้าใจได้ ผมก็ยังคงให้ทำตามใจชอบของเค้าเองอยู่ดีถึงแม้ว่ามันจะไม่ดีผมก็ไม่ว่าและไม่แก้ไขให้ถ้าเค้ายังไม่เข้าใจและหวังว่าครั้งหน้าจะเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะบอกเค้า บางคนกระโดดข้ามขั้นตอนไปก็มี หายหน้าหายตาไปเลยก็มีหรือโผล่มาช่วงท้ายๆใกล้จะหมดเวลาแล้วก็มี ไม่เป็นไรขอแค่ให้เค้าตั้งใจมาเองผมรับหมดส่งหมด
และเมื่อเค้าได้รับรางวัลมาไม่ว่าจะรางวัลอะไรก็ตามเค้าจะภูมิใจ ดีใจ และเห็นคุณค่าของงานที่ลงมือลงแรงไป บอกกล่าวอย่างภาคภูมิใจต่อพ่อแม่ ผู้ปกครอง ครู เพื่อน พี่น้องว่า “นี้คืองานที่เค้าตั้งใจทำและภูมิใจ”

ครูหนุ่ม
๒๒ ก.ค. ๒๕๕๖

คนที่เป็นผู้ใหญ่รวมทั้งตัวผมซึ่งเป็นครูและคุณครูอีกหลายๆท่าน เมื่อเห็นเด็กนักเรียนอยู่ในโรงเรียนที่มีตึก อาคารสถานที่ที่ดี มีความพร้อมของอุปกรณ์ นักเรียนแต่งกายด้วยชุดนักเรียนขาวสะอาด เรียบร้อย ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส สนุกสนานร่าเริง มีมารยาทงาม จิตใจดี มีความตั้งใจในการเรียนที่ดี ผลการเรียนดี …..สิ่งต่างๆเหล่านี้ ก็จะทำให้นึกถึงชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีของเด็กนักเรียน ครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุข เพียบพร้อมทั้ง อาหารเครื่องนุ่งห่ม และสิ่งของเครื่องใช้ในการดำรงชีวิต  ซึ่งเมื่อมาอยู่แรกๆ ผมก็เข้าใจแบบนั้นตามสิ่งที่เห็นตรงหน้า เมื่อมีนโยบายของนายกฯ ให้ครูออกเยี่ยมบ้านของนักเรียนในความดูแลของคุณครู ความจริงที่เห็นแทบสลายหายไปในทันที….

เมื่อตอนที่ผมมาบรรจุที่นี้ใหม่ๆ ในการเรียนการสอนเด็กไม่ค่อยเข้าใจ บางคนผสมสียังไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แต่ผมก็เข้าใจว่าเพราะที่นี้ไม่เคยมีครูศิลปะมาก่อนเลยอาจจะยังไม่ค่อยมีความรู้ทางด้านศิลปะก็เป็นได้ แต่เมื่อผมได้ออกเยี่ยมบ้านนักเรียนครั้งแรกในชีวิตความเป็นครูที่โรงเรียนสุขไพบูลย์วิริยะวิทยา…..ทำให้ผมเปลี่ยนความคิดและวิธีการสอน เทคนิคการสอนของผม แทบจะฉีกตำราทิ้งไปเลย เพราะอะไร? เพราะก่อนมาเป็นครูที่นี้ผมเป็นครูอยู่ที่วิทยาลัยเทคนิคลพบุรี วิทยาลัยซึ่งมีขนาดใหญ่พิเศษ นักเรียนร่วมๆ 6,000 คน ได้พบเจอกันนักเรียนที่มีความเป็นอยู่ปกติ คือมีกินมีใช้ตามที่เห็น มีพ่อแม่ที่เป็นคนชั้นกลาง ข้าราชการ จนไปถึงระดับลูกคนรวย บางคนถึงขั้นฟุ่มเฟือยเลยด้วยซ้ำ การเรียนการสอนนั้นเป็นไปด้วยความรวดเร็ว นักเรียนเข้าใจง่ายในสิ่งที่สอน มีสื่อการเรียนการสอนที่มีประสิทธิภาพและสังคมแวดล้อมด้วยความเจริญก้าวหน้าและเทคโนโลยีทำให้เด็กมีความรู้ทั้งจากครูสอนและสังคมรอบข้างเป็นคนสอนไปในตัว การยกตัวอย่าง อ้างอิง ค้นคว้าและศึกษาหาความรู้นอกห้องเรียนเพื่อนำกลับมาใช้ในห้องเรียนเป็นไปด้วยความง่ายดาย การเรียนการสอนไหลลื่น วัสดุ อุปกรณ์เมื่อสั่งอะไรไปก็มีกำลังซื้อหามาใช้เรียนได้ตามปกติ ตามชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี แต่ที่นี่…..สิ่งที่เจอมาทุกอย่างใช้ไม่ได้……

แรกๆ เมื่อเข้าชั้นเรียน เด็กๆ ตื่นเต้นในการเรียนวิชาศิลปะ เพราะอยากวาดภาพระบายสี ผมสั่งให้นักเรียนนำสีไม้ สีโปสเตอร์ ดินสอ ยางลบ ไม้บรรทัดมาเรียน ก็มีมาเรียนตามปกติ มีบางคนไม่ได้เอามาก็ใช้ของเพื่อนได้อย่างมีน้ำใจไมตรี แบ่งปันกันใช้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู หลังจากนั้นเมื่อสีไม้หมด สีโปสเตอร์หมด กระดาษหมด ถึงได้เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เริ่มไม่มีคนเอาสีมาเรียน เริ่มไม่มีคนเอากระดาษมาวาด เริ่มไม่มีดินสอ ปากกา จนกระทั่งแทบจะไม่มีคนเอาอุปกรณ์มาวาดภาพระบายสีอีกเลย แรกๆผมก็โกรธ ทำโทษ ตัดคะแนน และว่ากล่าวในเรื่องของความรับผิดชอบในการเรียนของนักเรียน แต่แล้วมีเด็กคนหนึ่งนั่งโดนผมว่าเรื่องไม่เอาอุปกรณ์มาเรียนเป็นประจำ นั่งก้มหน้าก้มตาฟังผมว่ากล่าวอบรมเมื่อผมถามถึงอุปกรณ์ที่ไม่ได้เอามาก็บอกแต่ว่า “ลืม” “ไม่ได้เอามา” “อยู่ที่บ้าน” “ยังไมได้ซื้อ” ผมก็ยิ่งว่ากล่าวอบรมต่อไปอีกและโดนผมตัดคะแนนไป จนกระทั่ง…..ท้ายชั่วโมงผมถามเพื่อนของเค้าว่า “ทำไมเค้าเป็นแบบนั้น” คำตอบจากเพื่อนเค้าทำให้ผมหน้าชาและเสียใจมาจนทุกวันนี้ “เค้าไม่มีเงินซื้อครับครู”

ผมนี้ไม่มีความเป็นครูเลยจริงๆ เสียใจมาก ทำไมเราถึงไม่สังเกตให้ดีหรือสอบถามให้ชัดเจน ความอายของเด็ก ความกลัวของเด็ก การแก้ปัญหาของเด็กนั้นไม่มีอะไรง่ายไปกว่าการไม่พูดความจริง ทำไมผมถึงคิดไม่ได้ คิดอยู่อย่างเดียวคือ “เชื่อ” ว่าเด็กคนนั้นไม่เอามาเรียน ลืมไว้บ้าน และขี้เกียจแบกขวดสี กล่องสีมาเรียน เมื่อถึงช่วงออกเยี่ยมบ้านนักเรียนในเทอม 2 ผมไปเยี่ยมบ้านนักเรียนคนนี้ ไปเห็นสภาพบ้านของเค้า ครอบครัวของเค้า ชีวิตความเป็นอยู่ของเค้าที่บ้าน ผมแทบร้องไห้โฮออกมาเลย สะเทือนใจมาก  บ้านเป็นเหมือนเพิงตามคันนา มีไม้ไผ่มาผ่าซีกแปะๆเป็นผนังบ้านหลังคามุงด้วยสังกะสีเก่าๆ ใบจากและเศษไม้ต่างๆ พอกันแดดกันฝนได้ เมื่อไปถึงบ้านไม่มีผู้ใหญ่อยู่อยู่สักคน มีเพื่อนน้องประถมตัวเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่หน้าบ้าน 2 คน สอบถามเด็กก็รู้ว่าพ่อ แม่ไปทำงานยังไม่กลับ ผมเลยนั่งรอ ระหว่างนั่งรอเด็กเอาน้ำใส่ขันมาให้ ผมนั่งคิดอยู่ตั้งนานว่าครั้งสุดท้ายที่ดื่มน้ำจากขันแบบไม่เย็นไม่มีน้ำแข็งนี้เมื่อไร…..คงตั้งแต่สมัยอยู่กับยายที่บ้านนอกสมัยเด็กๆเท่าเค้าเลย มันยิ่งสะเทือนใจจนผมแทบจะร้องไห้ออกมาจริงๆ นี่มันกี่ปีผ่านมาแล้วไม่น่าเชื่อว่ายังคงเป็นแบบเดิมอยู่….พอเอาน้ำให้ผมเสร็จ เด็กนักเรียนก็วิ่งไปเปลี่ยนชุดเอาชุดนักเรียนออกมาแช่น้ำเตรียมซัก….คิดเอาครับว่าเพราะอะไร ผมเข้าใจในทันที แช่เสื้อผ้าเสร็จก็ มาหุงข้าวก่อเตาฟืนจากเศษไม้หุงข้าวหม้อดำปี๋เลย ในตอนนั้นภาพนั้นมันติดตาผมมากแม้ตอนนั้นผมจะพกกล้องไปด้วยแต่ไม่สามารถนำกล้องขึ้นมาถ่ายได้จริงๆ มันบอกไม่ถูกเลยว่าจะถ่ายไปทำไมเพื่ออะไรกับภาพตรงข้างหน้าที่เห็น แม้แต่ภาพบ้านของเด็กผมก็ไม่ได้ถ่ายมาด้วยมันบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าจำติดตาเลย….นั่งดูเด็กเค้าหุงข้าว ซักผ้า ดูน้องเค้าวิ่งเล่นบนลานดินแดงๆ ผมนั่งอยู่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านนานเท่าไรจำไม่ได้เลย รู้แต่ว่าแทบไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของผมเลย ได้แต่นั่งมองให้เวลามันผ่านไปเรื่อยๆ นั่งคิด นั่งพิจารณาตัวเอง ว่าตัวเรากำลังทำอะไร….ความสดใส ความร่าเริง ชุดนักเรียนที่ขาวสะอาด สิ่งที่เราเห็นที่โรงเรียนมันชั่งต่างกันมากมายเลยจริงๆ

หลังจากวันนั้นและอีกหลายๆวันต่อมาเมื่อได้ไปเยี่ยมบ้านครบทุกคน สิ่งที่ผมเห็น ที่ได้เจอ สิ่งที่ได้คุยกับพ่อแม่ผู้ปกครองของนักเรียนหลายๆคน ได้เปลี่ยนความคิด วิธีสอน วิธีการใช้ชีวิตและการอยู่เพื่อเป็นครูที่ดีทำประโยชน์ต่อเด็กให้มากที่สุด ทุ่มเทให้มากที่สุด มอบแต่สิ่งที่ดีให้ ต่อสู้ดิ้นรนในการแสวงหาวัสดุอุปกรณ์ต่างๆ มาให้เด็กได้ใช้มากที่สุด เน้นกระบวนการคิดมากกว่ากระบวนการสั่งงาน เน้นสิ่งของรอบตัวมากกว่าวัตถุไกลตัว เน้นการใส่ใจในชีวิตของเด็กที่บ้านมากกว่าที่โรงเรียน เน้นการพัฒนาตนเองเพื่อการดำรงชีวิตและสร้างแรงบันดาลใจในการเรียนเพื่ออนาคตมากกว่าผลการสอบวัดผลโอเน็ตบ้าบอคอแตก เน้นการลงมือปฏิบัติแล้วนำผลงานนั้นไปใช้ในชีวิตประจำวันได้จริงมากกว่าการนำผลงานไปโชว์ เน้นความเป็นคน ความเป็นตัวตน อิสระทางความคิดมากกว่าโดนจูงจมูก เน้นการดูมากกว่าการจำ เน้นความสนุกสนานในการเรียนมากกว่าความกลัวในการเรียน เน้นสิ่งที่นักเรียนชอบมากกว่าครูชอบ และสุดท้ายเน้นตัวเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่นี้ บอกตัวเอง สอนตัวเองทุกวัน ว่าเรามาทำอะไร มีประโยชน์อะไร และจะทำอะไรให้มันดีขึ้นได้บ้างไม่ต้องไปสนใจใครที่ไม่ทำ บอกตัวเองว่าตัวเองทำเองเป็นพอ สุขใจเองพอ มีความสุขทุกครั้งที่เห็นเด็กนักเรียนหัวเราะ ร่างเริงในชั้นเรียนของเรา……

ครูหนุ่ม

18 ก.ค. 2556

จริงๆ ห้องนี้เป็นห้องเรียนเอกคอมพิวเตอร์แต่ด้วยห้องเรียรและครูผู้สอนไม่พอ เทอมนี้เลยให้เรียนศิลปะแทนเลยให้เรียนสีน้ำมันซะเลย สอนเริ่มตั้งแต่อุปกรณ์ การทำเฟรมผ้าใบ ลงสี สนุกดี ผมก็สนุกเพราะว่าไม่ได้วาดนานแล้ว

การซ่อมเครื่อง Printer Canon mp140

เครื่อง Printer canon mp140  เป็นเครื่อง print ที่ติดแท็งค์แล้วทนที่สุดเท่าที่ผมเคยใช้มา (หาซื้อไมไ่ด้แล้ว)ปกติอายุอานามเครื่อง Print จะใช้ได้ไม่เกิน 1 ปี ถ้าดูแลและใช้งานบ่อยๆ และอาจจะพังภายใน 1 เดือนแล้วยกไปซ่อมให้โดนค่าโง่ทีละ 800-1200 บาท (เหมือนเครื่อง Print Canon mp287 ที่ซื้อใช้ได้เดือนเดียวพัง) ทุกวันนี้ผมใช้มา 2 ปีกว่าแล้วยังใช้ได้ดีไม่มีเสีย ไม่มีลายเส้นขาด ไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น สุดยอดมาก เท่าที่เจอปัญหาจะรวบรวมวิธีแก้ไว้ที่นี่จากท่านๆ ครูใน internet ทั้งหลายนำมาเล่าบอกต่ออีกทีครับ อ่าต่อกดเลยครับ

(continue reading…)

เรื่องเริ่มจากพอดีกำลังจะหาซื้อ  Flash สำหรับกล้อง canon 60D  มาใช้ในการถ่ายภาพเพื่อให้ภาพสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น ที่นี่ก่อนจะซื้อก็ต้องศึกษาหาความรู้กันก่อนทั้งเรื่องของ รุ่น ค่าย ราคา และคุณสมบัติ ซึ่งมีอยู่มากมายหลากหลายรุ่นจริงๆ ตั้งแต่ราคา 2,000-เกือบ 20,000 บาท ฉะนั้นคงไม่ดีแน่ถ้าจะเดินเข้าไปที่หน้าร้านแล้วถามซื้อโดยที่ไม่รู้อะไรเลย อาจจะโดนฟันหัวแบะเอาได้ง่ายๆจากร้านที่ดันของแพงและเกินความจำเป็นให้กับเรา

โดยส่วนมากรุ่นของ Flash จะแตกต่างกันไปตามคุณสมบัติของ  Flash รุ่นนั้นๆ ซึ่งจะแพงขึ้นตามความสามารถที่ Flash รุ่นนั้นๆจะสามารถกระทำได้ และตามมาด้วย ยี่ห้อ หรือค่ายของ Flash ว่าเป็นของค่ายไหน ซึ่งถ้าเป้นค่ายหรือยี่ห้อดังๆ ก็จะแพงขึ้นไปตามลำดับ บางอย่าง บางรุ่น มีคุณสมบัติและความสามารถที่เท่ากันเลย แต่ แตกต่างกันที่ชื่อยี่ห้อหรือค่ายก็จะแพงขึ้นมากมายถึงระดับ 2-3 เท่าตัวเลยที่เดียว อันนี้ก็แล้วแต่กำลังทรัพย์ในกระเป๋าของผู้ซื้อว่าจะสามารถรับได้ที่ราคาไหน

ระหว่างกำลังเลือกซื้อนั้นก็เจอกับ รหัส หรือ code เฉพาะ คำเฉพาะต่อท้ายรุ่นของ Flash ต่างๆมากมายทำให้งง คำที่เจอแล้วเกิดความสงสัยคือ E-TTL?? ตาแมว( slave flash)?? ( S1 , S2 )?? Guide Number(GN)??  wireless flash triggers ??  คำเหล่านี้บางคำก็เป็นตัวย่อซะอ่านไม่เข้าใจ บางคำก็เป็นคำอ่านได้พอเข้าใจแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ยกตัวอย่างเช่นผมกำลังจะเลือกซื้อ Flash 1 ตัว และเค้ามีคำอธิบายไว้ว่าดังนี้

“แฟลช E-TTL สำหรับกล้อง Canon และ Nikon (โปรดเลือกทางด้านล่าง) กำลังไฟของแฟลช GN 58 ที่ ISO 100 เป็น Slave แบบ Auto TTL แบบไร้สายได้ รองรับ High Speed Sync 1/8000 และเป็น Slave Manual หรือตาแมวโดยใช้ ( S1 , S2 ) ยิงไฟแฟลชเต็มกำลัง ใช้ระยะเวลาชาร์จไฟเพียง 3 วินาที YN-568EX รุ่นใหม่ขาแฟลชเป็นขาเหล็กแข็งแรงไม่แตกหักง่าย มาพร้อมกับหน้าจอแสดงผลแบบ LCD พร้อมไฟส่องสว่าง แสดงรายละเอียดขนาดใหญ่ ปรับชดเชยกำลังแฟลช -5.0 ถึง +5.0 EV มีระยะช่วงซูมตั้งแต่ 24-105 mm ทั้ง Auto zoom และ Manual zoom มีระบบ Multi Flash  ยิงแสงแฟลชได้มากกว่า 1 ครั้ง พร้อมไฟช่วยโฟกัสด้านหน้าตัวแฟลชและยังมีเสียงเตือนเมื่อพร้อมใช้หรือชาร์จไฟเต็มกำลัง”

อ่านครั้งแรกถึงกับงงไปเลยที่เดียวอะไรจะมากมาย คุณสมบัติเยอะแยะไปหมด แล้วอะไรมันคืออะไร แล้วที่ว่ามาทั้งหมดนี้สรุปว่าดีใช่ไหม????? ก็เลยเริ่มค้นหาความรู้จากใน internet และสอบถามกับผู้รู้โดยตรงว่าข้อมูลที่ไ้ด้รับมาถูกต้องไหม พอได้รู้และเข้าใจทุกอย่างแล้วก็เลยเสียดายความรู้นั้นๆ ถ้าจะเก็บไว้คนเดียวและเผื่อไว้ในอนาคตถ้าได้กลับไปสอนนักเรียนอีกก็จะได้ใช้บทความนี้ในการนำเสนอเลย เชิญอ่านและชมได้เลยครับ

(continue reading…)

โครงเรื่องนี้ร่างไว้ตั้งแต่ วันที่ ๘ กรกฏาคม ๒๕๕๔ ( ๒ ปีที่แล้ว) ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนได้บรรจุใหม่ๆ ว่าจะเขียนลง blog ไว้ แต่พอได้เริ่มทำงานก็ยังค่อนข้างสับสนของบทบาทตัวเองและท้อแท้กับการทำงานในบทบาทนี้ในบางครั้ง แต่ !!! ณ วันนี้ ๓ เมษายน ๒๕๕๖ ผมพร้อมแล้วที่จะเล่าให้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ซึ่งคงจะมีราวๆ ๓ บท วัยเด็ก วัยเรียน วัยทำงาน

บทที่ ๑ วัยเด็ก

มีคนถามผมว่า “ทำไมอยากเป็นครู”

“เป็นครูเพราะเงินเดือนดีใช่ไหมล่ะ”

“เป็นครูเพราะตอนนี้เค้ารับเยอะใช่ไหมล่ะ”

“เป็นครูเพราะว่างานสบายใช่ไหมล่ะ”

อีกหลายๆสิ่งหลายอย่างที่ถูกคนรอบข้างถามมา คนที่เป็นเพื่อนสนิทก็จะรู้ว่าตัวผมนั้นตั้งใจในการเป็นครูมานานแล้ว คนที่เป็นญาติพี่น้องก็จะสนับสนุนให้ครอบครัวตัวเองได้ดีอยู่แล้ว แต่คนที่ไม่รู้ก็จะมองว่า ไอ้นี้มันอยากเป็นครูไม่ดูสารรูปตัวเองเลย หรือ มันจะเป็นครูได้ไงวะทำตัวแบบนี้ (จากภายนอกที่เห็นผม) หรือคนที่อยากรู้ว่าการที่จะเป็นคนในบทบาทของครูนั้น ควรจะคิดอย่างไร เริ่มอย่างไง หรือคนที่กำลังสับสนในความต้องการของตัวเองอ่านไปแล้วอาจจะได้ประโยชน์บ้าง (ถ้ามีคนอ่านง่ะนะ เหอๆๆ ผมจะไม่ใช่คำว่า “อาีชีพครู” เพราะว่า คำว่าอาชีพนั้นคือทำงานเพื่อที่จะได้รับค่าตอบแทน แต่ บทบาทครูนั้น มันเป็น มากกว่านั้น!!!)

(continue reading…)

โดยกระผมรับผิดชอบมาตรฐานที่๒๑ ผู้เรียนมีสุนทรีภาพและลักษณะนิสัยด้านศิลปะ ดนตรี และกีฬา
ตัวบ่งชี้ที่ ๒๑.๑ ชื่นชม ร่วมกิจกรรม และมีผลงานด้านศิลปะ
โครงการ/กิจกรรม/หลักฐาน
๑.กิจกรรมชุมนุมศิลปะ
๒.กิจกรรมการเรียนรายวิชาเพิ่มเติม (ศิลปะ)
๓.ผลงานด้านศิลปะของนักเรียนที่ได้รับรางวัลต่างๆ
๔.กิจกรรมวาดภาพประกวดแข่งขันภายในโรงเรียนตามวาระโอกาสต่างๆ
๕.กิจกรรมวันศิลปะ
๖.กิจกรรมค่ายศิลปะ
๗.โครงงานศิลปะ
๘.กิจกรรมการอบรมเพิ่มความรู้นอกสถานศึกษาของนักเรียนและครูผู้สอน
๙.แผนการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ
๑๐.งานวิจัยและเอกสารต่างๆที่เกี่ยวข้องกับกลุ่มสาระการเรียนรู้ศิลปะ

วาดภาพได้รางวัลรองชนะเลิศอันดับ๒
โครงงานได้รางวัลชมเชย
เมื่อวันที่ ๒๒ ก.พ. ๒๕๕๖

ผิดหวังกับโครงการนิดหน่อยดูจากคู่แข่งแล้วน่าจะติด ๑ ใน ๓ แต่หลุดมา ๔ ๕ เลย อยากรู้จริงๆว่าพลาดอะไรไปบ้าง

ส่วนวาดภาพปีที่แล้วได้ที่ ๕ ปีนี้ขึ้นมาอันดับ๓ ถือว่าพัฒนาคุ้มค่ากับความตั้งใจ ภูมิใจตัวเอง^^

โรงเรียนประโคนชัยเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่การไปค่ายครั้งเลยแลดูเหมือนการไปดูงานมากกว่าออกค่ายอาสาเพราะโรงเรียนมีความพร้อมอยู่แล้ว แค่สิ่งที่ได้รับมานั้นซึ่งตอนแรกมองว่าเลือนลางเหลือเกินกลับกลายเป็นได้มุมมองดีๆเยอะเลย การเรียนรู้ไม่จำเป็นต้องมาจากสิ่งดีๆเสมอไป เรียนรู้จากสิ่งที่ไม่ดีก็สามารถทำได้แค่หามุมมอง ไว้โอกาสเหมาะๆจะเล่าให้ฟัง พิมพ์จากมือถือไม่สะดวกเลย…

อบรมการใช้สี Acrylic colors  โดย บ.นานมี ร่วมกับ หจก.สิริสาส์น อินเตอร์กรุ๊บ “Silpakorn wprk shop” เมื่อวันที่ 8 ก.พ. 2556

อสรพิษนั้นมีอยู่ทั่วทุกทิศ เพียงน้อยนิดพิษนั้นแสนสุดรักษา
เมื่อสัตว์นั้นดุร้ายสุดพรรณนา ไม่ควรหาควรพบประสบเจอ
แต่สัตว์นั้นดันกลายเป็นมนุษย์ เกิดสะดุดขัดขวางสร้างปัญหา
มันจึงฉกพ่นพิษแสบกายา แล้วจ้องหาความใส่เราให้แค้นใจ

ต่อหน้านั้นทำตัวเหมือนเป็นมิตร พอมิดชิดกลายร่างเป็นสัตว์หาง
อ้างกล่าวถึงความชั่วมิตรทั่วกาล บอกเล่าขานความดีแต่ของตน
แสนสุดทนมนุษย์จิตใจสัตว์ ถนัดนักเรื่องลอบกัดเลียแข้งขา
ความนึกคิดขอเพียงให้ได้มา ความก้าวหน้าของตนไม่สนใคร……..

ครูหนุ่ม๐๑

สัตว์เมื่อรวมฝูงกันก็จะแย่งกันเป็นใหญ่ แต่และตัวก็จะพยายามโชว์ความโดดเด่นของตัวเองให้สัตว์ตัวอื่นด้อยกว่าตัวมัน เมื่อโชว์กันไปสักพักก็จะเริ่มแบ่งฝูงย่อยรวมตัวกันฆ่าตัวที่ดูอ่อนแอที่สุดหรือเข้มแข็งที่สุดก่อนเพื่อลดจำนวนคู่แข่งและสุดท้ายก็จะฆ่ากันเองเพื่อตัวเอง ตัวที่รักสงบก็จะรู้รักษาตัวรอดเพื่อใช้ชีวิตอยู่อย่างให้คุ้มค่าไม่ทะเลาะแบะแว้งกับตัวไหนจนเมื่อมันสะสมกำลังวังชาและเรียนรู้วิถีชีวิตดีแล้วมันก็จะใช้ความสามารถนั้นสร้างฝูงของตัวเองและเลือกที่จะอยู่อย่างสงบภายในฝูง สุดท้ายพวกสัตว์เหล่านั้นในฝูงเก่าก็จะค่อยๆตายและล้มเจ็บโดยไม่มีตัวไหนช่วยเหลือเลย ….อนิจจา มนุษย์นั้นก็เป็น “สัตว์”
ครูหนุ่ม๐๒

คนล้มต้องเหยียบซ้ำ คนอิจฉาจ้องทำลาย คนก้าวหน้าต้องขัดขวาง คนริษยาไร้น้ำยา คนได้หน้าคือคนเลีย คนทำงานไม่เห็นมอง คนอยู่รอดคือต้องทน…..

ครูหนุ่ม๐๓