“จังหวะชีวิต”

by admin on ก.พ..21, 2025, under ครูหมีขี้บ่น

“จังหวะชีวิต”

การที่คนจากหลากหลายวิถีของชีวิตจะมารวมตัวกันด้วยความสมัครใจทำอะไรรวมกันโดยไม่มีผลประโยชน์ส่วนตัวและอาจจะเสียทุนทรัพย์ไปในเรื่องส่วนรวมด้วยซ้ำ มันไม่ใช่เรื่องที่จะเกิดขึ้นได้ง่ายนัก มันต้องใช้พลังใจในการรวมกลุ่ม คาดหวังสิ่งที่จะเกิดขึ้นในเชิงบวกและพลังกายในการทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เกิดผลตามที่คาดหวัง

ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมคาดหวังอะไรและจะได้อะไร คิดออกอย่างแรกเลยคืออยากให้เด็กๆ มาพบเจอคนใหม่ๆ นอกสังคมของเค้า คนที่มีวิสัยทัศน์ดีๆ ความคิดเชิงบวก เห็นพลังในการทำงานของคนอื่น คาดหวังว่าเค้าจะได้นำวิถีทางเหล่านี้ไปใช้ในอนาคต จะเป็นตามที่คาดหวังไหม ก็ไม่รู้……

การนำพวกเด็กๆออกไปเจอสังคมคนทำงานเชิงอนุรักษ์และเยาวชนเป็นทางลัดที่ดีที่จะทำให้เค้าเปลี่ยนสถานะจากผู้รับเป็นผู้ให้ พบ เจอ เห็น ดู พูดคุยเหล่าผู้ให้ที่เปี่ยมไปด้วยพลังงานเหลือล้นในการรวมกลุ่มครั้งนี้เป็นสิ่งที่หาไม่ได้ในสถาวะ สถานการณ์หรืองานใดๆ ที่ผมเคยร่วมงานมาตลอดชีวิตที่มีอยู่นี้ มันรู้สึกได้ถึงของจริง เป็นจริง ความรู้สึกจริงที่ไม่ได้ตบแต่งจัดสร้างขึ้นมา ผมสัมผัสได้และอยากให้พวกเด็กๆได้สัมผัสด้วย ผมไม่รู้ว่าพวกเด็กๆจะรู้สึกหรือคิดอย่างไร เหมือนผมไหม หรือแตกต่างจากผมไปมากน้อยขนาดไหน แต่…..

สิ่งที่ช่วยให้มีกำลังใจและช่วยเติมพลังในการทำงานต่อไป คือภาพภาพนี้ (ภาพจากพี่เก่ง กลุ่มใบไม้) ออย ปิ่น ฟ้า คือเด็กกลุ่มนึงที่อยู่กับผมมาตั้งแต่ ม.1 จนจบ ม.6

ออย เรียนจบมาได้สัก 3-4ปี แล้วมาเป็นสตาฟกลุ่มใบไม้แบบเต็มตัวคนที่ผมกล้าการันตีว่าโครตดี ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เก็บขยะ กวาดถู วาดภาพยันคอมพิวเตอร์ (จบวิทยาการคอมพิวเตอร์) ไม่เคยเกี่ยงงานไม่เคยบ่นไม่เคยอารมณ์เสีย ใช้ชีวิตแบบพอดีพอเพียง ซื่อสัตย์ และกตัญญูกตเวที

ปิ่น เด็กปั้นพรสวรรค์ดี ความมั่นใจในตนเองเกินร้อย กวาดรางวัลมาเพียบ ทำงานล่ำหน้าคนอื่นอยู่เสมอจนเพื่อนน่าจะหมั่นใส้หมดแล้วในสาขา เพราะแนวคิดในการทำงานถูกสะสมมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันคิดไวทำไว จบงานได้เอง

ฟ้า หลังจากวันนี้ก็จะบินไปเรียนต่อที่จีนอีกครึ่งปี กลับมาจังหวะพอดีได้มาเจอกันที่งานนี้ ได้เจอเด็กจีนมาร่วมงานเด็กจีนพูด eng มาฟ้าพูดจีนกลับ เด็กตกใจฮ่าๆ ฟ้าเป็นเจ้าแม่แฟชั่นทำอะไรเล่นใหญ่เสมอ เล็กๆไม่ใหญ่ๆเอาสุดหมด มั่นใจและทำได้ อนาคตคงได้เห็นเดินบนสายงาน Event Organizer

นอกจากในภาพยังมี มิ้วสถาปัตศิลปากร แอ๋มผู้สู้ชีวิต ปลื้มเด็กจิตรกรรมคนเดียวในชีวิตที่สอนมาและเลือกเรียนสาขานี้ น้อยหน่า+เซลไม่ต่างกับพี่ปิ่นโดนคนหมั่นใส้ทั้งสาขาแล้วมั่งทำงานไวจนเพื่อนบ่นไม่แปลกครับเพราะในชีวิตจริงไม่มีใครปล่อยให้นั่งคิดงานเป็นอาทิตย์ วันเดียวต้องจบได้ ผมพร่ำสอนบ่นไปแบบนั้นจากประสบการณ์ชีวิตจริงที่เคยทำงานในวงการฯ มา 10 ปีก่อนมาเป็นครู

ทุกคนมี Story ของตัวเองแตกต่างกันออกไปอาจจะไม่ได้กล่าวทั้งหมด เพราะคงเขียนเป็นอีกหลายหน้ากระดาษแต่ครูคิดถึงทุกคนนะที่ร่วมทางกันมา ในวันที่อ่อนล้า โรยรา เหนื่อยกาย หมดไฟ แต่มันก็จะมีชนวนไฟจุดขึ้นมาใหม่เสมอเมื่อได้พบเจอพวกเธอแล้วมองถึงความสำเร็จ ชีวิตที่สดใส ก้าวหน้า มีคุณภาพชีวิตที่ดีตามทางของตน ช่วยให้มีกำลังใจในการทำงานต่อเพราะมันช่วยยืนยันว่า “ที่ทำไปคุ้มค่าแล้วในชีวิตความเป็นครู”

“ธรรมชาติสร้างศิลปะ ศิลปะสร้างคน”

ครูหมีอ้วน